مقدمه یکی از اهداف بلند و‌آرمانی سند چشم‌انداز 1404 جمهوری اسلامی ایران در افق 20ساله، احراز جایگاه اول علم و فناوری در 25کشور منطقه‌ می‌باشد و تحقق اهداف چشم‌انداز در ابعاد علمی، پژوهشی و فناوری مستلزم سیاستگذاری صحیح و عزم جهاد علمی است که مهمترین رکن برای نیل رسیدن به اهداف تعیین شده دانشگاه‌ها و مراکز پژوهشی و فناوری می‌باشند که یکی از اصلی‌ترین ارکان نظام فکری معرفتی تولید دانش در این حوزه می‌باشد و دانشگاه تمدن ساز را افق حرکتی دانشگاه و مراکز پژوهشی و فناوری ایران برای دهه‌های آتی ترسیم می‌کند و انجمن‌های علمی در آن به عنوان یک رکن اساسی در راستای تحقق اهداف مطرح شده می‌باشد و به عنوان یکی از بخش‌های مهم این سند می‌تواند نقش اساسی در پیشبرد اهداف علمی و توسعه دانش‌های نوین و تخصصی در دانشگاه‌ها داشته باشد.در واقع می‌توان گفت انجمن‌های علمی به عنوان یکی از موثرترین سازمان‌های غیردولتی رسالتی عظیم در امر توسعه علمی به عهده دارند. اهمیت انجمن‌های علمی به جهت گیری‌های آن مربوط می‌شود زیرا از یکسو درترویج و تولید علم نقش دارند و از سوی دیگر بر روند عرصه‌های مختلف اجتماعی تاثیر می‌گذارند. به عبارت دیگر انجمن‌های علمی از ابزارهای کارآمد نهادینه کردن علم در جامعه محسوب می‌شوند. در این مقاله سعی بر آن است تا مروری بر تاریخچه شکل‌گیری انجمن‌های علمی و همچنین جایگاه قانونی و چالش‌های پیش روی آن پرداخته شود.

این مقاله تاریخچه ایجاد شبکه­‌های آزمایشگاه­‌های تحقیقاتی و پیامدهای شکل­‌گیری آنها را بر مراکز آموزش عالی ایران بررسی می­‌کند. نتایج این مطالعه نشان می­‌دهد برای حمایت از استقرار شبکه­‌های آزمایشگاه‌­های تحقیقاتی به مدیریت پایدارتری نیاز داریم. شبکه‌­های آزمایشگاهی که در حال حاضر در کشور فعال هستند نیز به‌طور کلی خدمات­گرا هستند. ایجاد آزمایشگاه‌­های به اصطلاح ملی در کشور می­‌باید نسبت به سایر کشورها پیشرفت نماید. با توجه به گسترش مراکز آموزش عالی و افزایش تعداد محققان، حضور فعال شبکه‌­های آزمایشگاه­‌های تحقیقاتی یکی از اولویت­های اصلی و یکی از ضروریات مهم کشور است.

طی یکصد سال گذشته بسیاری از بیماری‌های همه‌گیرانسانی با منشأ ویروسی از حیوانات وحشی و یا حتی اهلی به انسان منتقل شده است. پژوهشگران معتقدند که دخالت انسان در طبیعت و تغییرات سریع محیط‌های زیست طبیعی نسبت به هر لحظه دیگر تاریخ زمین‌شناسی، فرصت‌ زیادی برای تکامل ویروس‌های ویرانگر را فراهم ساخته است. همچنین هجوم انسان‌‌ها به زیستگاه‌های طبیعی حیوانات وحشی، ما را در معرض تماس بیشتر با آنها قرار می‌دهد. تحقیقات نشان می‌دهد که دمای بالا، پرتوهای فرابنفش نور خورشید و رطوبت موجود در هوا نقش مهمی در مقابله با ویروس کرونا دارد. پرتوهای فرابنفش هم مستقیماً به ماده ژنتیکی ویروس صدمه می‌زند و هم به ساخت ویتامین D و پپتید بتا-اندورفین که توان سیستم ایمنی بدن را بالا می‌برد، کمک می‌کند. همچنین پژوهش‌ها نشان می‌دهد که هوای خشک و بازه دمایی بین ۵ تا ۱۰ درجه سانتی‌گراد شرایط مطلوبی برای گسترش همه‌گیری ویروس کرونا ایجاد می‌کند. با این همه از آنجایی‌که ویروس‌های کرونا مقاومت محیطی قابل‌‌توجهی دارند، به نظر نمی‌رسد که گرمای تابستان به‌‌تنهایی برای مقابله با این ویروس مهلک کافی باشد. در پایان یادآور می شود که به موازات کنترل همه‌گیری بیماری کووید-۱۹ محدود کردن چرخه پیدایش ویروس‌های مهلک جدید با کاهش دخالت بشر در طبیعت و زیستگاه‌های طبیعی حیوانات قابل دستیابی است.